Ik zie jou, maar mijnzelf nog beter..

Soms ontmoet je mensen in je leven waarbij alles in het begin licht, warm en vanzelfsprekend voelt.
Maar naarmate de tijd doorgaat, verandert de energie.
Niet omdat iemand fout is, maar omdat jij verandert. Omdat jullie simpelweg niet meer op hetzelfde niveau zitten.

Dat vond ik vroeger altijd lastig.
Zelfs als een relatie niet gezond was, bleef ik hangen.
Ik trok me terug, dan weer naar voren… en dan gebeurde er iets waardoor ik mezelf opnieuw weghaalde. Ik hield mezelf klein. Dat zie ik nu pas écht.

Ik heb een gave — soms voelt het als een vloek — dat ik de diepste laag in mensen kan voelen.
Soms meteen, soms pas later, afhankelijk van de band. Maar ik voel het altijd voordat het zichtbaar is:
de onuitgesproken emoties, de onzekerheden, de jaloezie verstopt achter grapjes, de spanning achter een glimlach en de spelletjes die mensen spelen om onbewust macht uit te oefenen.

En wanneer ik dat voel, ga ik mij aanpassen.
Ik maak mezelf kleiner. Deel minder. Word voorzichtig in mijn woorden. Niet omdat ik dat wil, maar omdat ik voel wat er onder water speelt. Ook als de ander het zelf nog niet ziet of het liever verbergt.

De afgelopen dagen had ik een openbaring: ik doe dit nog steeds, op automatische piloot.
Maar dit ben ik niet meer. Dit ben ik nooit geweest.
Dit is alleen wie ik dacht dat ik moest zijn om de ander niet te kwetsen.

Ik ben bijna 39 jaar.
En eindelijk weet ik hoe het moet, mijn grenzen aangeven, mijn ruimte innemen, mezelf niet kleiner maken om iemand anders comfortabel te houden.
Sinds mijn vierde loop ik dit pad al. Het begon met familie, daarna vrienden, collega’s, relaties…
Allemaal waren ze er om mij dichter bij mezelf te brengen.

En eerlijk?
Dank jullie wel.
Voor het moeilijk maken van het pad. Want daardoor sta ik nu precies waar ik moet staan.

Soms komen mensen op je pad om je iets te leren en soms verdwijnen ze, 
wanneer de les voltooid is.
Sommige relaties eindigen, niet uit boosheid, maar omdat jouw groei verder gaat.

Maar er zijn ook relaties die niet eindigen. Die veranderen. Die opnieuw vorm krijgen.
Die naar een andere plek verschuiven, met een ander ritme dat past bij de nieuwe versie van jou.

En dat is oké.

Mijn lichaam voelde het al langer. Mijn intuïtie fluisterde het al. En nu hoor ik het helder:

Ik hoef niet alles te dragen wat niet van mij is.

Ik kies voor verbinding die licht is, helder, eerlijk en voedend.
Voor mensen die mij zien zoals ik ben, niet zoals zij mij nodig hebben om hun eigen leegte te vullen.

Misschien herken jij jezelf hierin? Misschien zit jij ook midden in zo’n relatie of midden in een proces met jezelf. Misschien merk jij ook dat je je aanpast, klein houdt, of verantwoordelijk voelt voor gevoelens die niet van jou zijn.

Laat me je dit zeggen:
Je bent niet alleen.
Het komt goed.
En het is oké om voor jezelf te kiezen.
Om je licht niet te laten dimmen door mensen die zich ongemakkelijk voelen bij jouw groei.

En weet je wat het mooiste is?
Het gaat niet eens om dat ik anderen doorzie, maar dat ik eindelijk mezelf door en door zie.

Ik heb nog nooit zo dichtbij mezelf gestaan.

Dit verhaal gaat niet over iemand anders.
Dit verhaal gaat over míj.
Over thuiskomen in mijn eigen waarheid en vertrouwen op wat mijn intuïtie al wist.💫

From my soul, to yours..