Terug kijken en vooruit..

Laatst zaten mijn echtgenoot en ik samen oude foto’s te bekijken — beelden van tien, misschien wel vijftien jaar geleden. Van toen we nog jong waren, vrij, en midden in het leven stonden.
En terwijl ik naar die beelden keek, dacht ik: het leven is zó veranderd.

Ik kan niet zeggen dat ik per se wijzer ben geworden. Maar wat ik wel voel, is dat ik anders ben gaan luisteren — naar mezelf, naar mijn lichaam, naar mijn ziel maar ook naar anderen. 

Als ik terugkijk naar dat meisje van toen, zie ik iemand die eigenlijk al vroeg bewust was van dingen. Al in mijn begin twintigste was ik bezig met energie, met edelstenen, met gevoel. Maar zoals dat vaak gaat, word je onderweg een beetje uit je eigen verbinding getrokken. Door het leven, door ervaringen, door pijn. Je raakt de connectie met je ziel even kwijt.

Ik zat wel goed in mijn vel. Werk, liefde — alles liep. En toch was het anders.
Op dat moment dacht ik dat alles goed ging, maar nu ik erop terugkijk, zie ik dat ik niet écht verbonden was met mezelf. Ik was vooral bezig met het volgende: een betere baan, een mooier huis, een nieuw doel.
Ik genoot niet echt van het nu.

Als ik nu iets heb geleerd, is het dit:
Geniet van elk moment dat er is.
Want alles kan veranderen — relaties, vriendschappen, werk, zelfs jijzelf. En dat is oké.
Verandering is niet iets om bang voor te zijn; het is vaak precies wat nodig is om verder te groeien.

Tegenwoordig, als iets niet loopt of mijn lichaam ergens op reageert, ga ik er bewust mee om.
Ik weet dat het goed komt.
Dat dit óók een onderdeel is van mijn proces.
Dat mijn lichaam, net als mijn ziel, soms iets moet loslaten om ruimte te maken voor iets nieuws.

Het leven is niet altijd licht en liefde. Soms kom je stukken van jezelf tegen die donker zijn — oud verdriet, trauma’s, herinneringen. Maar ook dat hoort erbij. En juist door dat te voelen, kom je dichter bij jezelf.

Wat mij helpt, is schrijven. 
Ik hou een dagboek bij — soms intuïtief, soms met een vijf-minuten-dagboek in de ochtend en avond. En eerlijk is eerlijk: ik doe het niet elke dag.
Soms vergeet ik het weken. Maar tóch merk ik dat die kleine momenten van reflectie zóveel verschil maken.

Ze brengen me terug naar dankbaarheid.
Voor de allerkleinste dingen.
Voor het feit dat ik gezond ben.
Dat ik schoenen kan kopen als ik ze nodig heb.
Dat ik kan ademen, leven, voelen.

We nemen het vaak als vanzelfsprekend, maar dat is het niet.
Dankbaarheid is, denk ik, de sleutel tot alles in het leven.
Wanneer je dankbaar bent — écht dankbaar — voor wat er is, krijgt alles betekenis.
En dat verandert alles. 🌙

Dankjewel dat je mijn verhaal hebt gelezen.
Herken je iets van jezelf hierin? Deel het gerust in de reacties of stuur me een berichtje — ik vind het altijd bijzonder om verbinding te voelen met anderen die ook onderweg zijn naar zichzelf. 💫

From my soul, to yours..